දිය බින්දු සහ වෙඩි උණ්ඩ

කෙටි කතාව

ඔහුගේ අනුවර්ථ නම සෙන්කයි අලියාන්ස්

1949 වසරේදී උපන් ශ්‍රී ලාංකික ද්‍රවිඩ ලේඛකයකු වන මොහුගේ සැබෑ නාමය කේ. කනසරාසා ය. ඔහු සිය ලේඛන දිවිය තුළ ග්‍රන්ථ 80කට වැඩි ප්‍රමාණයක් එළිදක්වා ඇත. සාහිත්‍ය රත්න ඇතුළු සම්මාන රැසකින් පිදුම් ලැබූ මෙම ලේඛකයා විසින් රචිත Vaadai Kaatr නවකතාව ඩෙල්ෆ් දූපත පසුබිම් කර ලියන ලද්දකි. එය වඩාත් සාර්ථක චිත්‍රපටයක් ද විය. ශ්‍රී ලංකා පරිපාලන නිලධාරියකු වන ඔහු රාජ්‍ය සේවයේ ඉහළ තනතුරු රැසක්ම හෙබවීය. යාපනය නගර සභාවේ කොමසාරිස්වරයා, යාපනය විශ්වවිiාලයේ ලේඛකාධිවරයා ලෙස ද උතුරු පළාත් කොමසාරිස්වරයා ලෙස ද ඔහු කටයුතු කළේය. මේ ඔහු විසින් ඉකුත් යුද සමය පසුබිම් කර රචිත Watering Time නම් කෙටිකතාවේ සිංහල පරිවර්තනයයි.

වනාන්තරය පුරා අරක්ගෙන තිබුණ නිහඬ නිසලතාව එහෙමපිටින්ම බිඳී ගියේ කොහේදෝ සිට විසිර ගිය දැවැන්ත බියකරු ශබ්දයත් එක්කය. දිගින් දිගටම තිබුණ පෑවිල්ල හේතුවෙන් තණබිමෙහි තණනිල්ල දුඹුරු පැහැයට හැරෙමින් තිබිණ. තණකොළ උලා කමින් සිටි කලයියාන් ඔළුව ඉස්සුවේ තරමක ගාම්භීර අයුරෙනි. කන් සිදුරට ඇතුළු වූ සද්දය පැත්තට කන් හැරවීය.

සද්දය ආවේ බොහෝ දුරෙනි. අනතුරක් නැත. කලෙයියාන් තණබිමෙහි විසිර සිටි තමන්ගේ වරිගයා දෙස විමසිලිමත් විය. පාන්දර හිරු කිරණ වැටී සුදු පැහැයෙන් බැබළෙද්දී මුළු බිම් යාය සිසාරාම පැතිර යන්නේ අපූරු චමත්කාර බවකි.

කලෙයියාන් හිස ඔසවද්දී ඔවුන්ගේ අං තට්ටුව දුරින් සිටින්නන්ට පෙනෙන්නේ අනතුරු ඇඟවීමක් ලෙසිනි. කලෙයියාන් වටපිටාව සිසාරාම බැලුවේය. හතර දිග් බාගයෙන් තුන් පැත්තක්ම වැසී ඇත්තේ අඳුරු ගන කැලෑවකිනි. අනෙක් පැත්තෙන් පෙනෙන්නේ කඩතොලු වූ වැව් බැම්මකි. මේ කඩතොලුව කොහොම සිදුවුවත් තාණ්ඩිකුලම් වැවට වැහි වතුර ගලාගෙන එයි. මෙහි තැනින් තැන කැඩී බිඳී ඇතත් මීට එකතු වන වතුර ටික සතා සීපාවාගේ පටන් හැම දෙනාගේම ඕනෑ එපාකම්වලට ඇති පදම්ය. වැව අබල දුබල වී ඇත්තේ අවුරුදු ගාණකින් කිසිම පිළිසකරයක් නොවූ නිසාය.

කණ්ඩිකුලම උතුරේ සිට කිලෝමීටර් හතරක් දුරෙනි. එය පෑවිල්ලට අහුවී වියැළී ගියොත් පවුල් දෙසියපනහකට වැඩි පිරිසකට සිදුවන්නේ හාමතේ දිවි ගෙවන්නටය. කැඩුණු වැව් බැම්ම අස්සෙන් කලෙයියාන්ට පෙනෙන්නේ වල් මී හරකුන් රංචුවක් වැව මැද්දට වී වතුර බොමින් සිටින අයුරුය.

මේ වනවිට අඩියට පෙනෙන තරමට හිඳී ඇතත් වතුර ඇති එකම තැන එයයි. වනාන්තරය එන්න එන්නම කෙට්ටු වී තිබුණේ මිනිසුන්ගේ පදිංචිය වැඩිවීම හේතුවෙනි.

කලෙයියාන්ට මැස්සන් දස වධයක් වී තිබුණි. යන්තමට හෝ මතුවී තිබෙන තණකොළ නිවී සැනසිල්ලේ කෑමටවත් මේ නිසා ඉඩක් නොවිණි. කලෙයියාන්ගේ කෙටි වලිගය කිසිම වැඩකට නැතිවාක් මෙනි. ඇඟ එහෙන් මෙහෙන් සොලවා ගැස්සීමෙන් මැස්සන් ටික එළවා දැමිය හැකි විය. එහෙත් හරක් මැස්සන් වැඩි දෙනකු සිටින්නේ කලෙයියාන්ලාගේ උදරයේ එල්ලී ගෙනය. හරි හමන් විදිහට තිතටම එල්ල කර පසු පාදයෙන් ගසනා පහරකින් මැස්සන් එළවයි.

තවත් විශාල ශබ්දයක් රැව් පිළිරැව් දෙන්නට විය. මුවෝ ද කලබල වී සිටියහ. මුවන් හිස් සඟවා ගෙන ඔවුන්ගේ නායකයා දෙස බලා උන්නේ සැකයෙන් ද දුකෙන් ද යුතුවය. ඔවුන්ගේ රංචුවේ ලොකු කුඩා තිහකට ආසන්න පිරිසක් වූහ. ඔවුන්ගේ පැවැත්මත් ආරක්‍ෂාවත් රැඳී ඇත්තේ කලෙයියාන් අතේය.

තණබිමේ වපසරිය එන්න එන්නම කෙට්ටු වී ඇතත් තවමත් දරුණු අතට ළඟාවී නැතිය. එහෙත් වතුර හිඟය තදින්ම දැනෙයි. ඉඩෝරය අත ළඟටම ඇවිත් තිබිණි. වැව මැද්දෙහි තිබුණ වතුර ටික පවා වේළෙන්නට ඔන්න මෙන්ය. පෙලිකන්ලාත් සයිබීරියන් පාත්තයෝත් උතුරට පියඹා ගොසිනි.

තව දුරටත් කණ්ඩිකුලමෙන් දිය පොදක් සොයාගත නොහැකිවාක් මෙනි. මිනිසුන්ට තවදුරටත් වතුර වුවමනාවක් නැතිවාක් මෙනි. ඉතිරිව ඇති දිය කඳුළ බීමට එන සත්තු ඔවුන්ට ගොදුරු වූහ. ඔවුන් හදවතේ කිසිම තෙතමනයක් නැත්තන් මෙනි. ඔවුන්ගේ අනුකම්පා විරහිත තුවක්කු මෙන්ම උගුල් විශාල වශයෙන් වන සතුන්ගේ ජීවිත ගිල ගත්තේ කිසිම අනුකම්පාවක් නැතිවය.

“කණ්ඩිකුලමට මොන හේතුවකටවත් යන්න එපා” කලෙයියාන් තදින්ම අණ කළේය.

වනාන්තරය කලඹනසුලු සද්ද දැන් ළඟ ළඟම ඇසෙයි. විශාල වාහන කන්දරාවක් මරිප්පුකුලමට ළඟා වෙමින් තිබිණි. කිරළකු හොඳටම කැලඹුණ වියරු හඬ වනාන්තරය සිසාරා පැතිර යන්නේ අනතුරු ඇඟවීමක් ලෙසිනි.

ගිගිරුම් සහිත හඬ දිය උගුරක් බොන්නට හදන තැනට ඔන්න මෙන්න ලෙසින් දැනෙයි. ඇත්තෙන්ම එය වැව් බැම්මට විරුද්ධ පැත්තෙන් මතුවී තිබිණි.

කලෙයියාන් හිස ඔසවා වටාපිටාව ඉව අල්ලන්නට විය. එය කලෙයියාන්ට බොහෝ සමීප සුවඳකි.

මිනිසුන්… මිනිසුන්…

කලෙයියාන්ගේ දෑසින් බිය පළ වන්නට විය. හිසෙන් ඇඟවූ අන්තරායදායක බවත් එක්කම ගව රැළේ සියල්ලන්ම උතුරු දිසාවට හෙමින් සීරුවේ ඇදෙන්නට වූ අතර වනයේ අනෙකුත් සගයෝ ද ඔවුන් පසුපසින් ගාටන්නට වූහ. ඔවුහු හෙමින් හෙමින් ගන කැලෑවට වැදී නොපෙනී ගියත් ඔවුන්ගේ කුර හඬවලින් එන සද්දය මහ හඬින් ඇසෙන්නට විය. ඒ වගේම තණකොළ ද තැළී පොඩිවී බිමට සමතලා කරන්නට සමත් වී තිබිණි.

වනාන්තරය අද්දර හැංගුණ කලෙයියාන් මරිප්පුකුලම් අඩවිය දෙසට නෙත් යොමු කළේය. විශාල වන ගොන්නක් මැද්දෙන් විශාල ගර්ජනාවක් ද මිනිසුන්ගේ ඉව ද දැනෙන්නට විය. විශාල අඳුරු සත්ත්වයන් තිදෙනකු වැව් කණ්ඩිය නැඟගෙන එනවාක් මෙන් කලෙයියාන්ට පෙනෙන්නට විය. මේ එන්නේ කැලේ අණසක පතුරුවන අලින්ද?

නැත… ඒවා ගිනි පුපුරු විසුරුවමින් එන දැවැන්ත යන්ත්‍ර සූත්‍ර ගොන්නකි. කලෙයියාන් ඒවා මොනවාදැයි හරියටම හඳුනා ගත්තේය. මීට සති දෙකකට විතර පෙරාතුව කැලයේ සැඟවී උන් මිනිසුන්ට වෙඩි උණ්ඩ මුදාහැරියේය. මෙයින් වෙඩි කෑ කැලෑ හරකුන් දෙතුන් දෙනකු සුන්වී විනාශ වී යනු දැකගත හැකි විය.

කලෙයියාන්, ගන කැලෑවට ඇතුළු වෙනවාත් එක්කම කණ්ඩිකුලම් ඉසව්වෙන් බෝම්බ පුපුරා හතර දිග් බාගයේම විසිරෙනු ඇසෙන්නටත් පෙනෙන්නටත් විය. ඇස් නිලංකාර කරවමින් ඇසුණු පෙනුණු බෝම්බ පිපිරීම් හඬවලින් නැඟුණු කම්පනය සතුන්ට ද දැනෙන්නට විය.

මිනිසුන් කී දෙනකු මේවාට හසුවී සුනු විසුනු වී ගියේදැයි දන්නේ දෙවියන් පමණි. කෙතරම් ගොඩනැඟිලි කන්දරාවක් මහ පොළොවට සමතලා වී සුන්නද්දූලි වී ගියාදැයි කියන්නට දන්නේ ද දෙවියන් පමණි. මෙම ගම්මානයට කිසිමදාක බෝම්වලින් ගැලවීමක් නොවුණාක් මෙනි. පසුගිය අසූව දශකයේදී ගොඩබිමෙන් කඩාවැදුණු කණ්ඩායම් බොහෝමයක් වැසියන්ට ගිනි බින්ද අතර ගෙවල් බොහොමයක් අළුවී නටබුන් බවට හැරුණේය. ඔවුන් තරුණ කතුන් කැලයට ඇදගෙන ගිය අතර ඔවුන් මියගියේ අතවරයට ලක්ව එයින් පසු ගෙල මිරිකීමට ලක්වීමෙනි. මේ වෙද්දී ගෙවුණු අන්තිම අවුරුදු කීපයේදී තවත් කණ්ඩායමක් බෝම්බ හෙළන්නට පටන්ගෙන තිබුණේ මහ විනාශයක් කරමිනි.

“මේ මිනිසුන්ට මොනවා වෙලාද මන්ද? කැලෑ සත්තු නම් තව එකෙක් මරන්නේ කෑමට ගන්න විතරයි… උන් කවදාවත් මේ වගේ කිසිම හිතක් පපුවක් නැතිව එක එකා මරා ගන්නේ නෑ… මොකක්ද මේ විනාසෙ?

කලෙයියාන්ට කිසිම දෙයක් තේරුම්ගත නොහැකිය.

වනාන්තරය ඇතුළෙන් මේ වෙද්දී විශාල කැලඹිල්ලක් මතුවවිත් තිබිණි. මුවන් සියලු දෙනාගේම ඇස් යොමුව තිබුණේ කලෙයියාන් දෙසටය. ඔවුන්ගේ දෑස්වලින් කියැවෙන ආයාචනය කලෙයියාන්ට හොඳින්ම ඒත්තු ගියේය.

පිපාසය…

හැන්දෑකරය රාත්‍රිය බවට හැරෙමින් තිබිණි. ඔවුන්ගේ උගුර කට වියැළෙමින් තිබිණි. තණකොළ වමාරමින් යළි යළිත් කමින් සිටි ඔවුන්ගේ පිපාසය තදබලය.

කලෙයියාන් වටපිටාව ඉව කර බැලුවේය. මිනිසුන් කරක් ගසනා අයුරු තවමත් එසේමය. ඔවුහු කැඩුණු වැව් බැම්මට සේන්දු වී සිටියහ. ඔවුන් වෙනත් ඉසව්වකින් වතුර වළ ළඟට සේන්දු වීයේද?

වනාන්තරය අද්දර උන් සත්තු සියලු දෙනාම වැවේ බැම්ම දෙසට කනක් යොමු කරගෙන උන්නේ තුෂ්ණිම්භූතවය. ඔවුන්ට නරීන් කීපදෙනකු දැකගත හැකිවිය. ඔවුන්ට වල් ඌරන්ගේ ද හඬ එහෙන් මෙහෙන් ඇසිය හැකි විය.

ඔවුන් දෙස බඩගින්නේ බලා සිටින මුවන්ගේ ඉව ඔවුන්ට දැනෙන්නට විය. කලෙයියාන් තමන්ගේ අඟ සෙලවීමෙන් හරි රංචුව එහා මෙහා විසිර ගියහ.

මිනිස්සු රොත්තක්ම වැව් බැම්ම මත්තට ආහ. ඔවුන් එතැනට ආ සැණින්ම කටුකමිබ් වැටක් ගොඩනඟා සන්නද්ධ රථ සියල්ලම කැලය පැත්තට යොමුකර තිබිණි. ඔවුන් සියල්ල සූදානම්ය.

කලෙයියාන්ගේ සිත එහෙමපිටින්ම සසලවී ගොසිනි. ඔවුන් මෙතැනින් අයින් වී යන පාටක් ද පෙනෙන්නට නොමැත. මේ නිසා කලෙයියාන්ට විශාල ප්‍රශ්නයක් ශේෂ වී ඇත.

පිපාසය… වතුර?

මේ වනවිට වන වදුලේ කිසියම් කලබැගෑනියකි. තවදුරටත් ඒවා අමුතු අන්දමට පහත් වෙමින් තිබිණි. ඒ කුමක්දැයි කියා සොයා බලන්නටවත් හැරී බලන්නටවත් මත්තෙන් වෙඩි උණ්ඩයක් කැලෑව තුළට කඩාගෙන ගියේය.

“අම්මා…” තරුණයකුගේ හඬක් සමග කිසිවක් කඩාවැටෙන්නාක් බඳු හඬක් අසන්නට ලැබිණි. ඒ එක්කම වැව් බැම්ම දෙසින් ද “අම්මේ…” හඬක් සමග කිසිවකු පෙරළී යනු ඇසිණි. කැලෑවේ සැඟවී සිටි තරුණයෙක් තුවාල වූ තම සගයා වහා තමා ළඟට ඇදගෙන ඉතා පරිස්සමෙන් ආරක්‍ෂිතව විශාල ගසක් පාමුල තැබුවේය.

සගයාගේ සිරුරෙන් වැහැරෙන රුධිරයෙන් තරුණයාගේ සිරුර නැහැවී තිබිණි.

“සත්‍යා උඹ මාව දාලා පලයන්… විගහට දුවපන්…” වෙඩි වැදුණ තරුණයා අමාරුවෙන් වචන එකතු කරමින් තතනමින් කීවේය.

“එහෙම බෑ සාසි…” අනෙක් තරුණයා තදින්ම කීවේය. ඔහු එසේ කීවේ ඔහුගේ දෑත බෙල්ලට තබා ගනිමිනි. ඔහු වැඩි වේලාවක් යන්නට මත්තෙන් ඔහු යහළුවා පිට මැද්දෙහි තබාගෙන හනි හනිකට උතුරු පැත්තට ඇවිද ගෙන ගියේය.

වැව් බැම්ම ආසන්නයේ යුද්ධය දැන් දැන් දිගින් දිගටම ඇවිළී යයි. වනාන්තරය ඇතුළ ගින්නෙන් වැසී ගොස් ඇත්තේ බෝම්බ වැටීමෙනි.

කලෙයියාන් තව තවත් ගන වනාන්තරය පැත්තට ගියේ තමන්ගේ රංචුව ද එක් කර ගනිමිනි. තවත් ටික වේලාවකින් හෙලිකොප්ටරයක් ඉහළ අහසින් මතුවූයේ කිසිම අණක් ගුණක් නැතිව ගම්මානයට වෙඩි උණ්ඩ එල්ල කරමිනි.

රැය පහන් වෙමින් අරුණැල්ල යන්තමට මෝදු වෙමින් තිබිණි. කලෙයියාන් සිය සගයන් දැඩි වෙහෙසට පත්ව සිටිනු දුටුවේය. ඔවුන් සියල්ලන්ම නොසන්සුන්ය. ඔවුන්ගේ නිජබිම අනතුරේය. මිනිසුන් තවමත් ඔවුන්ගේ නිවහන්වලද? නැතිනම් කැලයට රිංගා ගෙන ඔවුන් සත්ත්වයන් වීද?

“මිනිසුන් ශිෂ්ටසම්පන්න කරලා ගම්වලට යවන එක කොච්චර නම් අමාරුයිද? මෙහෙම ගියොත් හතර දිග් බාගයෙම සත්තු බෝවෙලා යයි. මේක මේ විදිහට ආපස්සට නොගත්තොත් මිනිසුන්ට කැලෙන් එළියට එන්න වෙන්නේ සතුන්ට ඒ අයව හීලෑ කරගෙනයි…” කලෙයියාන් සිතුවේය.

කිසිම සතකු තණකොළ නොකෑහ. අඩු ගානේ ඔවුන්ගේ බඩවැලේ අග්ගිස්සේ රැඳී තිබුණු තණකොළ ඩිංග පවා වමාරන්නට තරම්වත් උනන්දුවක් නොවිණි. ඔවුන්ට දැන් වුවමනා එක් දෙයක් පමණි. ඒ වතුරයි…

මේ වෙද්දී උස් ගස් පෙළ අතරින් හිරු බටහිර පැත්තට වන්නට කිරණ විහිදුවමින් සිටියේය. තාණ්ඩිකුලම් වැව් බැම්මේ අනෙක් පස දැන් හොඳටම පෙනෙයි. එකම තැනෙක විතරක් රැඳී තිබුණු දිය පහර දැන් අපූරුවට පෙනෙයි. මා දැන් එතැනට යායුතුද?

අන්තරාදායකයි… වන වදුලු අස්සෙන් ගම්මුන් බොහෝ දෙනකු මර උගුල් අටවා ඇත. කලෙයියාන් මේ ගැන හොඳාකාරයෙන්ම දැනගෙන උන්නේය. මෙම මිනිසුන් දිවා රැයේ විමසිල්ලෙන් සිටිනා වගත් ඔවුන් මාරුවෙන් මාරුවට ඇස ගසාගෙන සිටින වගත් ඉව වැටී තිබිණි. එහෙත් අද මුල්ම වතාවට එකම කණ්ඩායමක් මාරිප්පුකුලමේ කඳවුරු ලා ගෙන සිටිති. ඒ ප්‍රහාරක රථ ගොන්නක් ද සමගය. ඔවුහු මේ වෙද්දී සීමාව ආසන්නයේ නතර වී සිටිති. නවකයන් රොත්ත වනාන්තරය පැත්තේ සිට ගිනි බිඳති. බොහෝ දෙනකු වැටෙද්දී තව පිරිසක් දිව යති.

ගමට යෑමට නොහැකිය. ගම්මානය ද

රැකවලලා ඇත.

රැය ආසන්න වෙමින් පවතී. සත්තු සියල්ලෝම පිපාසයෙන් පීඩා විඳිති. කුමක් කරන්නද? කොහොම යන්නද? කලෙයියාන් අහස දෙස බැලුවේය.

ඈතින් ගන අඳුරු වලාකුළු හෙමින් හෙමින් මනලාරු අඩවියට ගලා යමින් තිබෙනු දැකගත හැකි විය. මෙය වැස්ස වැටෙන්න සමයක් නොවිණි. මෙම මිනිසුනට අත ළඟ පෙනෙන්න තිබෙන වතුර ටිකවත් බොන්නට ඉඩක් නැතිවාක් මෙනි. සතුන් සියල්ලන්ම තාණ්ඩිකුලම් වැව දෙස බලා සිටින්නේ තෝන්තුවාවෙනි.

කලෙයියාන් විමතියෙන් බලා උන්නේය. කවුද වතුර වළට යන්නේ…?

සැකයක් නැත. ඒ පලිප්පුය. ඇය කිසි ගරු සරුවක් නැති නිර්භීත දෙනකි. ගැබිනියකි. පිපාසයෙන් ඇය හොඳටම බැට කයි. ඇය ගාලෙන් නික්ම වැව දෙසට ඇවිද යන්නට වූවාය.

“පලිප්පු… යන්න එපා…” කලෙයියාන් ඇයට අවවාද කරන්නට උත්සාහ කළාය.

ඇය වැව් බැම්මට පය තබනවාත් එක්කම බොල් හඬක් නංවමින් යමක් පිපිරී ගියේය. පලිප්පුගේ කකුල අහිමි වී තිබිණි. ඇය නැඟීසිටින්නට උත්සාහ කළත් එය එසේ නොවිණි. එක කුරයක් එහෙම පිටින්ම ඉවත්වී තිබිණි. ඇය කොර ගසමින් තමන්ගේ සනුහරේ ඉන්නා ඉසව්වට යන්නට හැරුණාය. “බලාගෙනයි… ආයෙ තව එකකට අහුවෙයි…”

මිනිස්සු කීපදෙනෙක් ඇගේ පසුපසින් වූහ. කලෙයියාන් ගාලේ සගයන්ට අනතුරු ඇඟවීය. සතුන් සියල්ලන්ම කැලය පැත්තට ඇදී ගියේ ඉතා ඉක්මනිනි. කලෙයියාන් වන වදුලු අස්සෙන් පලිප්පු දෙස බැලුවේය.

ඇය සිටියේ කඳුළු වගුරවමිනි. පලිප්පුවට ඇවිදගත නොහැකිය. කැලෑව අද්දරට ඒමේ සටන එහෙම පිටින්ම වාගේ අඩපණ වී තිබිණි. ඇය තදින්ම හුස්ම ගනිමින් කකුල් තුනෙන් ඇවිද යන්නට උත්සාහ කළාය. කකුල කැඩී පොඩිවී විනාශවී ගොසිනි. ගැබ්බර ඇය වේදනාවෙන් කෙඳිරි ගාමින් ද තවත් වරෙක කෑ ගසමින් ද උන්නාය. කලෙයියාන් ඇය ළඟට යෑමට උත්සාහ කළත් මිනිස්සු ඊට කලින් ළඟාවූහ.

“පලිප්පු… පලිප්පු…”

මිනිස්සු ඇය අල්ලා ගන්නට උත්සාහ ගත්හ.

“වෙඩි තියන්න එපා… වැටෙන්නයි යන්නේ…” ඔවුහු ළඟටම ආහ. ඔවුන්ගෙන් අයෙක් ඇගේ හිසට විශාල කුළුගෙඩි පහරක් එල්ල කළේය. ඇය මියගියේ පැටවා ද බිහිකරමිනි.

“පැටියෙකුත් ඉන්නවා…”

කවුරුන් හෝ කෑගැසුවේය. ඔවුහු ටික වේලාවක් තුෂ්ණිම්භූතව බලා සිටියහ. ඉන් පසු ඔවුහු ඇය කුදලාගෙන ගම පැත්තට රැගෙන යන්නට වූහ.

මේ වනවිට තවත් දවසක් ගෙවී ගියේය. සතුන් වනාන්තරය පීරාගෙන ගියත් දිය පොදක්වත් හමුනොවිණි. කලෙයියාන්ගේ ගාලට තවදුරටත් පිපාසය දරාගත නොහැකිය.

හිරු බටහිර ඉසව්වට ගමන් කරමින් තිබිණි. බෝම්ුබ පිපිරෙන හඬ ගුවන් තලය සිසාරා යයි. වනාන්තරයටත් ගම්මානයටත් බෝම්බ වරුසා වැටෙමින් තිබිණි. බෝම්බ හඬත් එක්කම ගම්මුන්ගේ විලාපය ද හතර දිග් බාගයම දෙවනත් කරයි.

මිනිසුන්ගේ නිවහන් දැවී අළුවී යන්නේ නිමේෂයකිනි. මිනිසුන්ගේ සිරුරු කොටස් ද පාර පුරා විසිර තිබෙයි. ගම්මු ඔවුන්ගේ අතට හසුවන හසුවන දේ රැගෙන පිටමං වෙමින් සිටිති. පණ කෙන්ද බේරුණ හැම කෙනකුටම එළිමහනේ විසිර ඇති මළසිරුරු දැක ගන්නට පුළුවන. මින් බොහෝයක්ම වැටී තිබෙන්නේ මාරිප්පුකුලම් වැව් බැම්ම මත්තෙහිය. නරි රංචු ඒවා වටා කරකැවෙමින් සිටියහ. මේ වෙද්දී හැම තැනම පැතිර ඇත්තේ අද්භූත බවකි. කිසිම ප්‍රාණවත් බවක් පෙනෙන්නට නොමැතිය. මැදියම් රැය උදා වෙද්දී කලෙයියාන් සිය රංචුව එක්කගෙන ගියේය.

විරුද්ධ පැත්තේ වැව් බැම්ම මඟ හැර යා යුතුය.

එය මර උගුල් රැසකි. මර උගුල් මඟහරින්නට නම් ගම්මානය මඟහැර යා යුතු වෙයි. මඳ නලට කැටිවුණු මිනී ගඳ ගුවනේ පාවෙමින් තිබිණි.

පුරා හඳ අහස් තලය සිසාරා අරක් ගෙන තිබිණි. මෝදු වුණු පුරා හඳ ශාන්ත නිසල අයුරෙන් ලස්සනට පෙනෙන්නට තිබිණි. “ලෝකය කෙතරම් සුන්දරද…?” කලෙයියාන් සිතුවේය. “මිනිසුන්ම තමයි මේක අපායක් කරන්නේ…”

කලෙයියාන් ගම්මානයට ඇතුළු විය. කලෙයියාන්ට ළමයකුගේ හඬ ඇසෙන්නාක් විය. ඔහු සිටියේ මියැදුණු අම්මාගේත් තාත්තාගේත් සිරුරු දෙකට මැදිවය. “මට බඩගිනියි අම්මේ… නැඟිටින්නකෝ… අනේ අම්මේ…” ඔහු දිගින් දිගටම ආයචනය කරමින් වැලපෙයි.

ළමයා පසුකර ඉදිරියට ඇදී ගිය හරකුන් ගාලම වැවේ නතර විය. ඇති පදම් වතුර පානය කළ කලෙයියාන් හොඳින්ම වටපිටාව පිරික්සීය. “අපි මේ ගමේම නතර වෙමු… මේ ගම්මානයම කොච්චර ෂෝක් කැලෑවක්ද…?” කලෙයියාන් තමන්ටම මුමුනා ගත්තේය.

ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ ලේඛක සෙන්කයි අලියාන්ගේ කෙටිකතාවේ පරිවර්තනය

උපුල් වික්‍රමනායක